Θεοχάρης Γ.Χ. | Étienne, όπως Στέφανος (εξ ακανθών)

Αναδημοσίευση από efsyn.gr, 07.01.2017

giorgos_h._theoharis.jpg

Συντάκτης: Γιώργος Χ. Θεοχάρης
Γράμμα σ’ έναν (λογοτεχνικό) ήρωα

Ανθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο λογοτεχνικό τους ήρωα. Σύντομα επιστολικά κείμενα, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας.

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις


Camarade Étienne,

Σου γράφω από το 2016, στην Ελλάδα της οικονομικής επιτροπείας.

Πού να φανταζόσουν, σύντροφε, ότι εκατόν τριάντα δύο χρόνια μετά την καταστολή της εξέγερσης στα ανθρακωρυχεία του Μονσού, σε μιαν άκρη της Ευρώπης θα έχουν καταλυθεί τα εργασιακά δικαιώματα, η εργατική νομοθεσία θα έχει καταστρατηγηθεί και οι άνθρωποι θα είναι ξανά άνεργοι, δίχως δικαιώματα, σε επίπεδα εξαθλίωσης και ουρές θα σχηματίζονται για ένα πιάτο φαΐ στα συσσίτια.

Ξέρεις, Étienne, για πάνω από 15 χρόνια ήμουν κι εγώ συνδικαλιστής στο εργοστάσιο που εργάστηκα και σε είχα πρότυπο όταν εμψύχωνα απεργιακές συγκεντρώσεις και απολάμβανα κι εγώ τη μέθη της δημοτικότητάς μου, όπως κι εσύ. Σε είχα πρότυπο, σύντροφε, και, στον καιρό μου, αντιτάχθηκα στους Σουβάριν που πάσχιζαν να οδηγήσουν τους απεργούς σε καταστροφή των μηχανών. Αλλωστε ο Σουβάριν βρήκε στον Νετσάγεφ τη μετεμψύχωσή του και οι νιχιλιστικοί κλώνοι τους ευδοκιμούν ακόμη διάσπαρτοι στη γη σπέρνοντας τον θάνατο με τυφλά χτυπήματα.

Κερδίσαμε πολλά με τους αγώνες, Étienne, αλλά μας τα στέρησαν όχι με όπλα στρατιωτών μα με τα εξοντωτικά δημοσιονομικά μέτρα που επιβάλλονται στη χώρα μου.

Έχει άραγε αξία ν’ αγωνιζόμαστε, Etienne; Ξέρεις, σύντροφε, πόσες φορές αναλογίστηκα μήπως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από νεαρά πουλάρια που τα κατεβάζουν, οι καθοδηγητές και πολιτικοί μας εκπρόσωποι, με το ασανσέρ στα έγκατα ορυχείων σκοπιμότητας και μεγαλώνουμε εκεί σέρνοντας βαγονέτα με κάρβουνο, όπως στο Ζερμινάλ που σε γνώρισα, ώσπου τυφλωνόμαστε από την έλλειψη ηλιακού φωτός και πεθαίνουμε στις ανήλιαγες υγρές στοές των ιδανικών μας, ενώ το όραμά μας για ζωή με αξιοπρέπεια είναι διαρκώς άθυρμα στα χέρια των εκμεταλλευτών μας που στην εποχή σου λέγονταν ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και στη δική μου διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο.

Αναρωτιέμαι, σύντροφε, μήπως είναι τελικά νομοτέλεια οι ταξικές ανισότητες και μήπως ο καπιταλισμός είναι ανίκητος… Μα, πάλι, είναι μπορετό να ανασαίνουμε δίχως μια Κατερίνα Μαέ, σαν τη δική σου αγαπημένη; Είναι ζωή αν δεν γίνουμε παρανάλωμα στον αγώνα και στον έρωτα;

Σ’ αφήνω, Étienne, αφού σου πω κάτι τελευταίο: Να ήξερες για πόσα κακά ποιήματα της νεότητάς μου είσαι υπεύθυνος, σύντροφε, για πόσους στίχους που δεν τίμησαν την ποίηση…

Ας είναι… ce monde ne changera jamais

Αναπαύου εν ειρήνη…

Γ.Χ.Θ.

Αναφέρεται στο μυθιστόρημα «Ζερμινάλ» του Εμίλ Ζολά.

Τελευταίο βιβλίο του Γ. Χ. Θεοχάρη είναι η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του «Πιστοποιητικά θνητότητας» (Σύγχρονη Εκφραση, 2014)

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License