Η τελευταία ημέρα της εβδομάδας, η «ρουτίνα» της και Κυριακές που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Γράφει ο Γιώργος Μητάς*
Οταν ήμασταν παιδιά, ήταν η αργία της εβδομάδας - μην ξεχνάτε οι νεότεροι ότι πολλοί από μας πρόλαβαν για τα καλά το εξαήμερο σχολείο. Ηταν λοιπόν η μέρα του ύπνου, του πρωινού παιχνιδιού, της ξεγνοιασιάς. Ηταν επίσης η μέρα της οικογένειας: Θυμάμαι ολοζώντανα τον μπαμπά να διαβάζει δυνατά κάποιο επιλεγμένο άρθρο από το «Βήμα της Κυριακής», καθισμένος στην πολυθρόνα του σαλονιού, ενώ τριγύρω ακροβολιζόμασταν τα τρία παιδιά και η μαμά. θυμάμαι το κυριακάτικο τραπέζι -απαρέγκλιτη συνήθεια- και την κουβέντα, τα πειράγματα, τα γέλια, τις διαφωνίες, κάποιες φορές τους τσακωμούς που το συνόδευαν. Ήταν, ακόμα, η μέρα των εξορμήσεων: γενναίες πεζοπορίες στον Καρέα με άρωμα πεύκου και θυμαριού, αλλά και ηλιόλουστες αυτοκινητάδες με το παλιό Peugeot στη Βουλιαγμένη του 70, μπάλα στις πεζούλες της Βούλας, φρέσκο ψάρι στον «Αντωνόπουλο». Δυστυχώς, για τις κυρίες του σπιτιού ήταν και η μέρα του ποδοσφαίρου: τα βραδινά της χρωμάτιζε σχεδόν πάντα η φωνή του Γιάννη Διακογιάννη, η οποία ξόρκιζε την περιβόητη (και απολύτως πραγματική) μελαγχολία τους.
Τα χρόνια της πρώτης (και της δεύτερης) νιότης, μέσα στην τύρβη και την έξαψη του βίου, η Κυριακή έχασε κάτι από τη λάμψη της, χωρίς βεβαίως να γίνει ποτέ μια «καθημερινή». Ξαναέγινε όμως σημαντική μετά την ηλικία των σαράντα, ανακτώντας σε μεγάλο βαθμό την παλιά της αίγλη.
Την ξεχωριστή αυτή σημασία της Κυριακής αποδίδει, νομίζω, μια ιστορία, την οποία σπεύδω να μοιραστώ: ο Μ. J. είναι ένας καλός συνάδελφος που ζει και εργάζεται στο Λος Αντζελες. Γύρω στα 45, εργένης, δεν είχε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα μέχρι το 200…, οπότε κάποια επαγγελματική υποχρέωση τον έφερε για τρεις mέρες στη φθινοπωρινή Αθήνα. Μια αιφνιδιαστική απεργία τον καθήλωσε στην ελληνική επικράτεια ολόκληρο το Σαββατοκύριακο. Προσπαθώντας να βελτιώσω την κατάσταση και γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία τον τρόπο ζωής που επιβάλλει στους κατοίκους της η Πόλη των Αγγέλων, πρότεινα μια εκδρομή στην Υδρα - η πτήση επιστροφής του M.J. ήταν προγραμματισμένη για το βράδυ της Δευτέρας.
Μπροστά στη θέα της πετρόχτιστης πολιτείας, ο Αμερικανός φίλος μου έμεινε ενεός. Και ο θαυμασμός του γρήγορα έγινε κατάπληξη, όταν συνειδητοποίησε ότι γύρω του δεν υπήρχε κανένα αυτοκινούμενο όχημα. Εκμεταλλευόμενος τη σαστιμάρα του και καθώς το ξενοδοχείο μας ήταν αρκετά ψηλά, τον έπεισα ν' ανέβει σ' ένα μουλάρι. Λικνιζόμενος στη ράχη του υποζυγίου, ο καλεσμένος μου παρατηρούσε έκπληκτος καθ' όλη τη
διάρκεια της καβαλαρίας τις γάτες να τεντώνονται στον πρωινό ήλιο και τους ανθρώπους να πίνουν ράθυμα τον καφέ τους. Αργότερα, πεζοπορώντας έως τον Βλυχό, εμπνεόμενοι από την ομορφιά του τοπίου και τον πεντακάθαρο αέρα, συζητήσαμε για σινεμά και λογοτεχνία -κάτι που ο συνομιλητής μου, καταχαρούμενος, ομολόγησε ότι είχε χρόνια να κάνει-, ενώ αργά το απόγευμα περιπλανηθήκαμε στα λιθόστρωτα δρομάκια της Χώρας, πριν καταλήξουμε στην «Ξερή ελιά», όπου μείναμε μέχρι τις2 το πρωί πίνοντας κρασί και τσιμπολογώντας. «Από το 1825 - μα τότε δεν είχε ιδρυθεί καν το LA!» θαύμασε ο Μ.J. την ταμπέλα δίπλα στην πόρτα της ταβέρνας. «Αλλά και ο τρόπος ζωής δεν μοιάζει να έχει αλλάξει πολύ από τότε!»
Η Κυριακή λοιπόν είναι για μένα, τηρουμένων των αναλογιών, ό,τι για τον Αμερικανό φίλο η Υδρα εκείνης της εκδρομής, η ευκαιρία για ανάπαυλα, για αναστοχασμό, για μοίρασμα, για ψυχαγωγία, για αισθαντικότητα, για βραδύτητα, πραγματα σπουδαία -θα συμφωνήσετε- σε αυτούς τους τόσο βιαστικούς, σκληρούς καιρούς.
Ακόμα κι αν εκείνο το σφίξιμο στην καρδία που φέρνει μαζί του το κυριακάτικο σούρουπο, επιμένει!
*Ο Γιώργος Μητάς είναι συγγραφέας | Εικονογράφηση: Μενέλαος Κουρούδης (κ2design)
Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Κ" της Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - Νο 702