Αναδημοσίευση από το now24.gr
Από τη συγγραφέα Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Άγιο Γεώργιο, ένα χωριό της Λιβαδειάς, κοντά στη φύση, με τις μυρωδιές και τα χρώματά της. Έχει μια υπέροχη οικογένεια με τρία παιδιά. Οι γονείς της την έμαθαν από μικρή να μυρίζει και να ανταμώνει την ευτυχία στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα της ζωής. Ένα απ΄ αυτά είναι για εκείνη τα βιβλία. Με το μυθιστόρημα «Όταν η σιωπή μιλάει στα όνειρα», κάνει τα πρώτα της βήματα στα μονοπάτια της λογοτεχνίας (από το βιογραφικό της Νικολίτσας Μπλούτη-Καράτζαλη).
 |
|
| Η Μαίρη Γκαζιάνη με τη συγγραφέα Νικολίτσα Μπλούτη-Καράντζαλη NOMI CAFE στον Άγιο Γεώργιο Λιβαδειάς. |
|---|
ΕΡ. Νίκη γεννήθηκες και μεγάλωσες στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας όπου ζεις μέχρι σήμερα με την οικογένειά σου. Ποια λογοτεχνικά ερεθίσματα σου προσέφερε το χωριό σου, όταν ήσουν παιδί;
ΑΠ. «Τα ψηλά βουνά» του Zαχαρία Παπαντωνίου, είναι ένα έργο που έμεινε χαραγμένο στην αναγνωστική μνήμη χιλιάδων Ελλήνων. Εμείς θυμάμαι το διδαχθήκαμε στο Δημοτικό και από τότε θαρρώ πως άρχισε να με κερδίζει η λογοτεχνία. Το χωριό και ειδικά εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του ’70, σίγουρα δεν είχε να προσφέρει πολλά ερεθίσματα στα παιδιά, ώστε να έχουν μια επαφή με τη λογοτεχνία. Ωστόσο, η υπέροχη φύση με τα αρώματα και τα χρώματά της ήταν ιδανικός παράγοντας για να ερεθίσει τη φαντασία μου και να με οδηγήσει στα λογοτεχνικά μονοπάτια… Έχεις έρθει στο χωριό μου κι έχεις απολαύσει από κοντά τη μαγεία της φύσης, πιστεύω πως πλουτίζει τον ψυχικό μας κόσμο, δε συμφωνείς;
ΕΡ. Ποια ήταν τα πρώτα λογοτεχνικά σου αναγνώσματα;
ΑΠ. Υπήρξα τυχερή στις πρώτες μου επιλογές. Η τηλεοπτική σειρά που παιζόταν τότε στην τηλεόραση της ΕΡΤ, «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, μ’ έφερε κοντά στα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη. Ακολούθησε «Ο καπετάν Μιχάλης», που είναι ένας ύμνος στην ανθρωπιά και στην ελευθερία. Όπως επίσης η «Αιολική γη» και η «Γαλήνη» του Ηλία Βενέζη, η υπέροχη «Αστροφεγγιά» του Παναγιωτόπουλου, μέσα από την τηλεόραση με μάγεψαν και με οδήγησαν στον δρόμο μεγάλων συγγραφέων που απόλαυσα στην εφηβεία μου. Εξαιρετικά μυθιστορήματα, τα οποία θίγουν θέματα διαχρονικά κι επώδυνα που ταλανίζουν τις ανθρώπινες ψυχές.
ΕΡ. Πότε αισθάνθηκες την ανάγκη ν΄ ασχοληθείς με τη συγγραφή;
ΑΠ. Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της εφηβείας, έκανα την πρώτη μου απόπειρα. Πάντα μου άρεσε να γράφω. Άργησα όμως να αφιερωθώ στη συγγραφή με σκοπό την έκδοση. Όταν ωρίμασα αρκετά, κατάλαβα ότι είναι για μένα ένα όνειρο ζωής κι έτσι αποφάσισα να το πραγματοποιήσω…
ΕΡ. Το πρώτο βιβλίο σου έχει τον τίτλο «Όταν η σιωπή μιλάει στα όνειρα». Πως το εμπνεύστηκες;
ΑΠ. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι για μένα ένα από τα στοιχεία που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου. Ξεκίνησα να γράψω μια ιστορία για τη σχέση μάνας και κόρης, μια σχέση δυνατή που πιστεύω πως όσο και να δοκιμαστεί, στο τέλος θα έχει μια ευxάριστη έκβαση.
ΕΡ. Είχες εξ αρχής στο μυαλό σου την υπόθεση του βιβλίου ή σε καθοδήγησαν οι ήρωές σου;
ΑΠ. Οι χαρακτήρες που πλάθεις εξ αρχής για τον καθέναν χωριστά, δεν σου επιτρέπουν ν’ αποκλίνεις και πολύ στην πορεία της έκβασης μιας ιστορίας. Ωστόσο, κάποια μικρή ανατροπή μπορεί να υπάρξει και να σε οδηγήσει σ’ ένα τέλος απρόσμενο, διαφορετικό απ’ αυτό που είχες στο μυαλό σου να δώσεις.
ΕΡ. Ποιο μήνυμα ήθελες να περάσεις στους αναγνώστες σου;
ΑΠ. «Οι παιδικές ψυχές λένε πως ζυγίζουν ακριβά τις πράξεις των μεγάλων», αναφέρει ο Γρηγόρης σε κάποιο σημείο του βιβλίου και πιστεύω πως αυτό είναι ένα από τα μηνύματα που πρέπει όλοι μας να μετράμε όσο αφορά τις σχέσεις των ζευγαριών. Οι άνθρωποι που αποφασίζουν να χωρίσουν, πρέπει να θυμούνται πάντα πως είναι ακόμα γονείς.
Το δεύτερο μήνυμα αφορά το αλκοόλ και τις συνέπειές του. Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί που υποφέρουν, δεν κάνουν κακό μόνο στον εαυτό τους, αλλά και στην οικογένειά τους. Κι είναι φοβερά οδυνηρό για ένα παιδί να βλέπει σπάνια τον γονιό του νηφάλιο. Η εικόνα πιστεύω αυτή, θα το ακολουθεί όλη του τη ζωή. Είναι εικόνες που δυστυχώς δεν σβήνουν ποτέ από την μνήμη μας όταν τις βιώνουμε στην πιο τρυφερή μας ηλικία…
Κι ένα άλλο μήνυμα είναι, για τους «συμβιβασμούς» που αναγκαζόμαστε να κάνουμε όλοι μας κάποιες στιγμές στη ζωή μας. Για τον Γρηγόρη ας πούμε, «συμβιβασμός» θα πει δυστυχία, ανικανοποίητες επιθυμίες, πνιγμένα «θέλω». Τελικά, το αν πρέπει ή όχι να συμβιβαζόμαστε είναι στην κρίση του καθένα και στα όσα έχει βιώσει στη ζωή του. Η γιαγιά της ηρωίδας Όλγας, υποστηρίζει πως «τις πράξεις των ανθρώπων πρέπει να τις κρίνουμε ανάλογα με όσα έχουν στερηθεί…» Είναι κι αυτή μια άλλη σεβαστή άποψη για μένα.
ΕΡ. Η αποστασιοποίηση των 20 ετών είναι δυνατόν να καλυφθεί τόσο απλά κι εύκολα στη πραγματική ζωή, όπως συμβαίνει στο βιβλίο;
ΑΠ. Πιστεύω ότι μπορεί, σε τόσο δυνατές σχέσεις δηλαδή, όπως είναι αυτή, μάνας – κόρης. Η αγάπη στο τέλος νικάει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Άλλωστε «η μάνα είναι το καταφύγιο για όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Ο άνθρωπος που θα πονέσει και θα κλάψει μαζί μας…», λέει η Όλγα όταν συνειδητοποιεί πια πόσο πολύτιμο χρόνο έχασε μακριά της.
ΕΡ. Η ηρωίδα σου Όλγα παίρνει αποφάσεις ζωής μόνο κατόπιν προτροπής από τρίτους. Πόσο κακό δημιουργεί η εγκατάλειψη, ώστε ο φόβος της ν΄ ακολουθεί τα παιδιά και στην ενήλικη ζωή τους;
ΑΠ. Θεωρώ ότι αυτό το κομμάτι αφορά και τον χαρακτήρα που έχει διαμορφώσει το κάθε παιδί μέσα στην οικογένεια… Γι’ αυτό βλέπουμε και τον αδερφό της Όλγας πως αποδέχτηκε εξ αρχής την πράξη της μάνας του χωρίς να κουβαλάει καμιά απόρριψη στη μετέπειτα ζωή του. Και τον Λευτέρη ίσως ο φόβος της μοναξιάς τον οδήγησε σ’ αυτή του την απόφαση.
ΕΡ. Η Ελένη κυριαρχείται από το συναίσθημα, αντίθετα, η Όλγα κυριαρχείται από τη λογική. Υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ τους;
ΑΠ. «Άλλοι στη ζωή ακολουθούν χωρίς ενδοιασμό τα «θέλω» τους κι άλλοι υποτάσσονται στα «πρέπει», μένοντας με πείσμα μακριά απ’ το όνειρό τους». Η λογική και το συναίσθημα… Ναι κάποτε …συναντιούνται.
ΕΡ. Η μητέρα της Όλγας, Ελένη, προχώρησε στη «ζωή» επιλέγοντας να καλύψει αργότερα «τα κενά». Η Όλγα πρώτα θέλει να τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες και στη συνέχεια να προχωρήσει στη «ζωή». Υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά;
ΑΠ. Όχι, δεν μπορώ να βάλω κανόνες σ’ αυτό. Το σωστό και το λάθος το μετράει ο καθένας μας διαφορετικά. Αυτές είναι καθαρές επιλογές που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα του καθένα.
ΕΡ. Η Ασημίνα είναι η πιο ισορροπημένη προσωπικότητα. Που πιστεύεις ότι οφείλεται;
ΑΠ. Η Ασημίνα είναι μια γυναίκα δυναμική και δοτική επίσης. Το ότι είναι ισορροπημένη οφείλεται στις αξίες και στις ηθικές αρχές που στηρίζει τη ζωή της.
ΕΡ. Ο μικρός Μιχάλης άγεται και φέρεται ανάλογα με τις ανάγκες και τις διαθέσεις των μεγάλων. Ωστόσο, δεν αναφέρονται επιπτώσεις στη ψυχολογία του. Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν;
ΑΠ. Όχι δεν είναι. Υπάρχουν βέβαια, αλλά δεν οδηγούν σε προβληματική συμπεριφορά ώστε ν’ αξίζει ν’ αναφερθούν. Ο μικρός Μιχάλης έχει όλους τους αγαπημένους του κοντά του, ακόμα και μετά τον χωρισμό των γονιών του, σε σχέση με το παιδί της Όλγας, το οποίο είχε δίπλα του μονάχα εκείνη.
ΕΡ. Είναι σωστή η απόφαση του Λευτέρη όσον αφορά την απόφαση για την εξέλιξη της ζωής του;
ΑΠ. Είναι επιλογή του. Σωστή ή λάθος, δεν είμαστε σε θέση να την κρίνουμε. Αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να κάνει οικογένεια και να φυλάξει την εμπειρία του στην Ιταλία, σαν μια ωραία ανάμνηση στο σεντούκι της καρδιάς του… Είχε το δικαίωμα να ζήσει μια διαφορετική εμπειρία, όπως επίσης και να την διαγράψει μετά από τα πραγματικά «θέλω» του, εφόσον δεν τον ικανοποιούσε απόλυτα.
ΕΡ. Πολλά είναι τα δεινά που συμβαίνουν στις δυο οικογένειες. Απόπειρα αυτοκτονίας, απόπειρα δολοφονίας, ατύχημα, σωματική και λεκτική βία, εξαρτήσεις, ουσίες, χωρισμοί, αμφιφυλοφιλία, ρατσισμός. Γιατί επέλεξες να προσθέσεις τόσα δεινά στο βιβλίο σου;
ΑΠ. Αυτή είναι η ζωή… Σε πολλούς ανθρώπους δείχνει το σκληρό της πρόσωπο κι όλοι λίγο πολύ δοκιμάζονται γύρω μας απ’ τα δεινά που ανέφερες. Τώρα το γιατί επέλεξα όλα αυτά να τα περάσουν δυο οικογένειες πρόκειται καθαρά για να κεντρίσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη και την αγωνία του…
ΕΡ. Και γιατί επέλεξες να τα «τακτοποιήσεις» όλα με θετική εξέλιξη;
ΑΠ. Επειδή ίσως ανήκω στους ανθρώπους που πιστεύουν πως η ζωή όσα σου οφείλει θα στα δώσει κάποια στιγμή, αρκεί να το παλέψεις.
«Η ζωή σου ανταποδίδει όταν κάτι με πάθος το κυνηγάς. Δεν είναι μίζερη. Εμείς ζητάμε λάθος πράγματα…», υποστηρίζει ο Γρηγόρης και μ’ εκφράζει κι εμένα απόλυτα. Ο συγγραφέας άλλωστε μέσα από τα βιβλία του, έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο, να ελπίζει και να πιστεύει στη ζωή…
ΕΡ. Ετοιμάζεις κάποιο νέο βιβλίο κι αν ναι σε τι θα αναφέρεται;
ΑΠ. Ναι, βρίσκομαι στα πρόθυρα της έκδοσης ενός καινούργιου βιβλίου. Αναφέρεται στα παιδικά μου χρόνια στο χωριό. Είναι μια τρυφερή ιστορία δυο μικρών ορφανών που μεγαλώνουν με τη γιαγιά τους στο χωριό τη δεκαετία του ‘70. Τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μου ξαναζωντανεύουν μέσα στις σελίδες του κι όλες οι περιγραφές γίνονται μέσα απ’ την παρθενική ματιά του μικρού ήρωα, ο οποίος μας αφηγείται ένα κομμάτι απ’ την ιστορία της ζωής του, το πιο σημαντικό για κείνον…
ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;
ΑΠ. Θέλω να σ’ ευχαριστήσω πρώτα θερμά που διάβασες το βιβλίο μου και μου έδωσες την ευκαιρία να μιλήσω για κάποια πράγματα πάνω σ’ αυτό. Να ευχηθώ σε όλο τον κόσμο καλή χρονιά και κουράγιο για το 2016, γιατί όλοι μας το έχουμε ανάγκη. Και να τελειώσω με μια φράση του αγαπημένου μου Καζαντζάκη… «Μια αστραπή είναι η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε!»